انتظار هر چیزی جز دیدن نیکولای در تلویزیون جهانی را داشتم.
شوخی مانلیو اسکوپیگنو، مربی اسکودتویی کالیاری در تاریخ فوتبال ثبت شد. و حتی الهام بخش کتابی با عنوان “نیکولای در جهان بینی” بود.
اما اسکوپینیو یکی از سرسخت ترین حامیان او بود: نیکولای، متولد 1946، جوان ترین فرد تیم بود. و همچنین بیشترین مچ پا.
والکارگی هم متوجه او می شود و می خواهد او جام جهانی را شروع کند. در سراسر جهان. مکزیک به نیکولای که در دقیقه 37 بازی افتتاحیه مقابل سوئد مصدوم شد فحش داد: او جای خود را به روزاتو داد. در نهایت او نیز نایب قهرمان جهان شد.
یک مدافع قوی، اما وقتی به گل های به خودی فکر می کنید، مقایسه اجتناب ناپذیر است: او فقط 6 گل زد، اما به نوعی در تاریخ ماندگار شد. در تاریخ فوتبال حتی در ایتالیا نیز افرادی هستند که دستاوردهای بیشتری داشته اند، فری و بارسی را ببینید. اما تاج همیشه بر سر او باقی می ماند. فوتبال ایتالیا اکنون در سوگ مرگ او در سن 76 سالگی در بیمارستانی در پیستویا در زادگاهش توسکانی است. آنها او را به عنوان بازیکنی از فوتبال دیگری، از دورانی دیگر به یاد می آورند. شاید برخی از گل های خودی امروز به مهاجمی تعلق می گرفت که ضربه را زد. دیگران، نه، همه او بودند. فراموش نشدنی
گل به خودی نیکولای مقابل یووه – ویدئو
با نامی فراموش نشدنی، کوموناردو، انتخابی که با اشتیاق خانواده به کمون پاریس مرتبط است. او نه از پایتخت فرانسه، بلکه از اوزانو، شهر کوچکی در نزدیکی پیستوا شروع کرده بود. در کودکی وطن خود را برای جستجو و یافتن ثروت خود در ساردینیا ترک کرد. ابتدا در تورس، سپس در کالیاری که به تازگی وارد سری آ شده بود.
اولین بازی او در سری آ در 1 می 1966 در سن 19 سالگی مقابل لانروسی ویچنزا بود. گل اول دو سال بعد. اما او را بیشتر به خاطر گل های خودش به یاد می آورند. پر شور ترین در بازی کلیدی قهرمانی 1969-70 است. از سمت راست به مرکز ارسال می کند و او از آلبرتوسی که از قبل آماده مهار توپ است پیشی می گیرد: “در آن زمان – او به ساندرو سیوتی گفت – می ترسیدم همه چیز را خراب کرده باشم. و آلبرتوسی نیز عصبانی شد، چیزهایی در زمین که فوراً می گذرد، ننه بود، سپس سرا، مارتیرادونا و بقیه.
در سال 1972، او همچنین موفق شد در پیروزی 2-1 مقابل بولونیا کالیاری، دروازه بان خود آلبرتوسی را دریبل بزند: تلاش برای بیرون راندن توپ از دروازه او بیهوده بود. در سالهای افول کالیاری، نیکولای یکی از آخرین کسانی بود که ترک کرد: گل به یاد ماندنی او در سنت الیا در سال 1975 مقابل لاتزیو با اسکودتو روی پیراهنش.
در پایان دوران کاری خود به زادگاهش بازگشت. و او حرفه مربیگری در تیم های ملی جوانان ایتالیا را آغاز کرده بود. او ساردینیا را برای همیشه مانند یارانش مارتیرادونا، پولی، بروگنرا، ریوا، ننه، توماسینی، گریتی انتخاب نکرده بود. همچنین تصویری از نیکولای، همراه با همراهانش، در پنجره آژانس بیمه گریتی، در Via Sant'Alenixedda، در کالیاری وجود دارد. و امروز صبح خیلی ها تصویر او را لمس کردند و برای آخرین خداحافظی از خود عبور کردند.
رئیس جمهور توماسو جولینی نیز در رسانه های اجتماعی متاثر شد: “ما همیشه الگوی مهربانی و سبک یکی از قوی ترین مدافعان تاریخ خود را با خود خواهیم داشت. سلام کوموناردو.” و سپس طرفداران در اینستاگرام و فیس بوک: “سلام، لطفاً به جیجی سلام کنید.” اما همچنین ماریو (مارتیرادونا)، جولیو (زیگنولی)، ارالدو (مانچین)، کلودیو (ننه)، بوبو (گوری)، موریانو (تامپیچی)، دوستان قدیمی قهرمانی که هیچکس در کالیاری آن را فراموش نمی کند.
تکثیر محفوظ است © Copyright ANSA