جمهوری کوچک کوتا میکستا یا کوتا میستا بین شهرهای مونتالگره در شمال پرتغال و اورنسه در منطقه گالیسیا اسپانیا قرار داشت.
این روستا شامل دهکده های سانتیاگو د روبیاس، روبیاس و ماس بود که همگی امروز در اسپانیا هستند و مساحتی در حدود 27 کیلومتر مربع داشتند.
شما به راحتی می توانید از طریق این منطقه از گالیسیا و به پرتغال رانندگی کنید بدون اینکه بدانید در حال رانندگی در یک کشور باستانی هستید.
امروزه تنها چند روستای کم جمعیت کوچک و گله گاوها در مراتع کنار رودخانه ثالث پرسه می زنند.
کشور مستقل کوئوتو میکستو بین منطقه گالیسیا اسپانیا و پرتغال قرار داشت. منبع: گوگل مپ
مورخان دقیقاً مطمئن نیستند که کوتا میکستو چه زمانی به عنوان یک ایالت تأسیس شد، اما اعتقاد بر این است که بین قرن‌های 10 و 12 اتفاق افتاده است.
برخی بر این باورند که در نتیجه امضای معاهده دریاها در 5 اکتبر 1143 ایجاد شد. این توافقنامه بین دو آلفونسو – آلفونسو اول پرتغالی و آلفونسو هفتم از لئون بود که به نوعی قطعه زمینی را به جا گذاشت. برای جنگیدن خیلی کوچکتر از آن بود، اما آنقدر بزرگ بود که به جمهوری تبدیل شود.
فرضیه دیگر این است که در قرون وسطی به عنوان مکانی ایجاد شد که زندانیان می‌توانستند دوران محکومیت خود را بگذرانند و پس از اشغال مورها در سرزمین‌ها ساکن شوند.
در همین حال، ساکنان محلی افسانه ای درباره شاهزاده خانم تبعیدی می گویند که به منطقه پناهنده شده و توسط ساکنان مراقبت می شود. شاهزاده خانم برای قدردانی از آنها، آزادی خودگردانی را به مردم اعطا کرد.
تبلیغات
دلیل شکل گیری آن هر چه که بود، کوتو میکستو حدود 700 سال به استقلال خود ادامه داد و حتی پرچم و سرود ملی خود را داشت.
مردم کوتو میکستو از چندین امتیاز ویژه در مقایسه با اسپانیا و پرتغال همسایه برخوردار بودند، از جمله مالیات کم یا بدون مالیات، معافیت از خدمت سربازی، آزادی تجارت و کشت زمین، و مقررات کمی برداشت، به این معنی که تجارت تنباکو در اینجا رونق گرفت.
ساکنان همچنین حق انتخاب ملیت خود را داشتند، چه می‌خواستند اسپانیایی، پرتغالی یا هر دو باشند.
کشور کوتو میکستو که زمانی بین اسپانیا و پرتغال وجود داشت. عکس: فابیو مندز / Wikimedia Commons
به لطف این امتیازات، پناهگاه پناهندگان و فراریان بوده و حتی برخی از مورخان معتقدند که برای این منظور تأسیس شده است.
به دلیل کاهش مقررات تجارت و آزادی کشت، کوتو میکستو به مکانی محبوب برای قاچاق تبدیل شده است. یک مسیر قاچاق، روستاهای داخل ایالت را به تورم در پرتغال متصل می‌کرد، به نام Caminho Privilegiado یا Privileged Route، جایی که هیچ مرزبانی وجود نداشت و هیچ محصولی نمی‌توانست مصادره شود. علاوه بر این، بازداشت افرادی که در اینجا کالای قاچاق کشف کردند غیرممکن بود.
تبلیغات
این بدان معنا نیست که کوتو میکستو یک دولت کاملاً بی قانون بود، برعکس، شکل خاص خود را از دموکراسی داشت.
پادشاهان یا فئودال ها بر آن حکومت نمی کردند، بلکه توسط یک قاضی که هر سه سال یکبار انتخاب می شد و توسط نمایندگان هر یک از روستاها حمایت می شد، اداره می شد. یک جانشین محلی نیز وجود داشت که وظایف کلانتری را نیز برای اجرای دستورات بر عهده داشت.
کوتو میکستو تا اواسط قرن نوزدهم به حیات خود ادامه داد، زمانی که در نهایت در نتیجه معاهده لیسبون در سال 1864 توسط دو کشور همسایه جذب شد. برای پایان دادن به قاچاق و باندهای محلی تشکیل شده امضا شد. بیشتر آن بخشی از اسپانیا، گالیسیا مدرن شد، در حالی که بخش کوچکی به پرتغال و شهر مونتالگره رفت.
داور ماقبل آخر کوتو میکستو دلفین مودستو براندون بود و امروز می توانید مجسمه او را در دهلیز کلیسای سانتیاگو و همچنین در دهکده کالوس د راندین، جایی که زمانی این ریزدولت وجود داشت، بیابید.